1.
BINCANGKAN
AMALAN SISTEM FEUDAL DI JEPUN DAN NEGARA ASIA YANG LAIN.
Sistem feudal boleh didefinisikan
sebagai satu bentuk kerajaan yang dijalankan oleh individu tertentu bukannya
oleh kerajaan pusat. System feudal mempunyai kuasa militer dalam hal-kal yang
berkaitan dengan tuan tanah yang merangkumi kuasa ekonomi,politik,ketenteraan
disamping hal-hal yang berkaitan dengan hubungan diantara tuan tanah-vassal.
Satu ciri yang jelas boleh dikesan ialh stuktur system feudal ini adalah sdalam
bentuk pyramid. Raja menduduki tunggak kerajaan diikuti oleh pembantu raja yang
selalunya terdiri daripada golongan diraja atau golongan bangsawan. Kedudukan
yang terbawah sekali terdiri dari golongan rakyat atau petani,artisan dan
saudagar. Namun begitu, system feudal di Jepun dikatakan amat berbeza dengan
negara-negara lain. Hal ini kerana Jepun mengamalkan system feudal berpusat.
Struktur feudalisme di Jepun ialah
system feudal berpusat. Ini bermaksud kekuasaannya hanya tertumpu kepada satu
pihak sahaja iaitu shogun yang berkuasa penuh dalam pemerintahan Jepun. Raja
Jepun hanyalah sebagai boneka. Ini kerana daimyo iaitu pembesar hanya berurusan
dengan shogun bukannya dengan raja. Daimyo dipertanggungjawabkan untuk membantu
shogun. Daimyo ialah tuan-tuan tanah yang bertanggungjawab dalam menyumbangkan
sebahagian hasil tanah kepada raja. Pemilikan tanah oleh pembesar iniakan
mewujudkan system kawalan terhadap tanah dan akan membentuk pengawal-pengawal.
Pengawal tanah tidak memerlukan bantuan kerajaan pusat kerana ia telah dibuat
dalam daerah oleh golongan pembesar. Ekoran daripada keaadaan ini, maka
wujudlah golongan tuan-tuan tanah yang bersatu mengawal tanah secara sukarela
dan kemudiannya disatukan dengan cara paksaan oleh tuan tanah yang lebih kuat.
Keadaan inilah yang akan mewujudkan system feudal berpusat yang diketuai oleh
shogun. Pengawalan tanah juga bermakna mengawal para petani serta menggunakan
kekuasaannya bagi mendapatkan sumber ekonomi bagi angkatan perang dan membiayai
para pengikutnya terutama golongan petani. Ini bermakna semakin ramai pengikut
, maka tuan-tuan tanah semakin kaya. Pengawalan terhadap tanah ini perlu juga
mendapatkan pengesahan kerajaan pusat bagi kawasan tanah padi.
Jika diteliti secara mendalam,struktur
feudalisme di Jepun telah mewujudkan golongan pembesar yang mengetuai sesuatu
daerah dan tanah-tanah dalam daerah kawalannya. Dengan ini mereka berhak
mengutip cukai. Cukai-cukai yang dikutip merupakan sumber ekonomi bagi menyara
para pengikut serta melengkapkan pasukan tentera yang kuat. Perolehan pengikut
yang ramai mencerminkan pendapatan yang banyak serta membuktikan kekuatan para
pembesar. Raja pula bergantung kepada memperoleh pendapatan hasil cukai. Pada
kebiasaannya,para pembesar tidak mengisytiharkan jumlah pendapatan mereka yang
sebenar. Hal ini menyebabkan pendapatan para pembesar melebihi pendapatan raja
kerana tiada cara untuk mengaudit pendapatan cukai dikalangan pembesar. Kekayaan
ini membolehkan pembesar mengumpul lebih ramai pengikut dan menguasai pembesar
lain yang lemah serta mempengaruhi raja. Pengikut dalam daerah memberi taat
setia kepada pembesar melebihi raja kerana mereka bergantung kepada pembesar
untuk mendapatkan perlindungan , pekerjaan dan pendapatan. Pembesar pula
memerlukan raja bagi mendapatkan pengesahan kekuasaan. Biasanya perlantikan
pengganti pembesar ialah dengan cara warisan.
System feudal juga merupakan
amalan yang dilakukan sejak sekian lama di China. Sejak Dinasti Shang lagi system feudal mempunyai
bentuk yang nyata. System feudal di China
berbeza dengan system feudal di Jepun. Ini kerana system feudal di China
terus tertumpu kepada raja berbanding dengan Jepun dimana pembesar lebih
tertumpu kepada shogun tidak kepada raja. Mengikut system pemerintahan di China
, Maharaja yang berjaya menguasai takhta pemerintahan akan membahagikan wilayan
kekuasaannya dikalangan saudara-mara dan rakan-rakannya. Secara ringkas ,
system berkerajaan di China sehingga abad ke-19 terbahagi kepada dua bahagian
iaitu kerajaan pusat dan wilayah. Kerajaan wilayah dianggotai oleh golongan
pembesar. Golongan ini akan membahagikan tanah mereka dikalangan pengikut
masing-masing. Selagi pemerintah wilayah itu menyumbang bahagian kewangan
mereka kepada kerajaan pusat dan tidak melakukan sebarang penentangan selagi
itulah mereka tidak akan diganggu dan membolehkan mereka bergerak bebas.
Sebagai masyarakat yang menjadikan aktiviti pertanian sebagai aktiviti utama ,
maka tanah menjadi komiditi yang sangat penting. Pada zaman Chin dan Han ,
tuan-tuan tanah merupakan golongan pembesar yang menerima tanah sebagai hadiah
daripada Maharaja hasilsumbangan ketenteraan mereka. Selain itu ,tanah yang
menjadi milik mereka juga bebas daripada dikenakan cukai dan secara langsung
menyebabkan mereka bebas memperluaskan pemilikan mereka. Keadaan ini berlaku
disebabkan Maharaja tidak memberi perhatian sewajarnya kepada pembesar wilayah.
Dalam keadaan ini , pemilik-pemilik tanah menduduki hierarki terpenting dalam pemerintahan di China serta
muncul sebagai elemen yang mempengaruhi aspek social , ekonomi dan politik.
Rahib Buddha turut terbabit dalam
system feudal dan menjadi pemilik tanah yang sangat berkuasa. Mereka mempunyai
keluasan tanah yang luas berbanding pemilk tanah lain. Selain itu ,sesetengah
sarjana melihat bahawa system feudal di China bukanlah system feudal yang
tulen. Menurut pandangan ini system feudal mencapai zaman terakhirnya pada
zaman dinasti Ming dan Qing. Ini berlaku apabila kuasa kerajaan pusat dikuatkan
dan peranan pembesar yang telah dihapuskan menggunakan kekerasan semata-mata
untuk menguatkan kedudukan Maharaja.
Masyarakat Vietnam pula , masih
berpegang system tradisi. System pemerintahan dibawah kuasa Maharaja Gia Long
berasaskan hierarki manderin. Negara dibahagikan kepada tiga wilayah dimana
satu wilayah (Annam) dikuasai raja dan selebihnya (Tongking dan Cochin-China)
ditadbir oleh pembesar (wizurai) , yang mempunyai kuasa yang sangat besar. Kemudian
, wilayah-wilayah inipun dibahagikan kepada wilayah yang lebih kecil dan setiap
satunya ditadbir oleh pembesar. Kurangnya perhatian oleh kerajaan pusat
menyebabkan para pembesar mampu untuk menguatkan kedudukan masing-masing dan
bertindak menguasai bahagian atau wilayah seolah –olah mereka raja sebenar.
Walaupun raja seolah mempunyai kuasa mutlak , namun dalam keadaan sebenar
pembesar maderin menjalankan system social dan pemerintahan di Vietnam. Hal ini
berlaku kerana golongan manderin merupakan golongan kecil yang terpilih iaitu
hanya mereka yang lulus peperiksaan perkhidmatan awam ajaran conficius sahaja
akan dilantik menjadi pembesar. Keadaan ini menyebabkan mereka sangat berkuasa
dan bertindak sebagai feudal lord.
Maharaja Gia Long dan Minh Mang
berusaha mengatasi amalan-amalan feudal. Penindasan terhadap rakyat yang
dilakukan oleh pembesar telah dikenalpasti sebagai punca kelemahan Vietnam.
Maharaja Gia Long bertindak menghapuskan pengeksploitasan tanah secara
besar-besaran dan melarang pegawai kerajaan menerima cukai , manakala kuasa
Maharaja keatas pemilikan harta dan tanah diperkuatkan.
Negara Thai masih tetap sebuah negeri
feudal yang berpegang kuat terhadap nilai-nilai tradisional masyarakat yang
berdasarkan ajaran agama Buddha dan adat resam Thai sejak turun temurun. Susun
lapis masyarakat kekal dengan system phrai-nai dan sakdina. Masyarakat feudal
Thai terdiri dariapda institusi raja pada lapisan teratas dan dibawahnya ialah
golongan bangsawan (khunnang atau cho) dan putera-putera yang dikenali sebagai
nai atau tuan masyarakat. Dibawah nai ialah golongan orang kebanyakkan yang
dapat dibahagikan kepada dua kumpulan iaitu phrai atau rakyat yang bebas dan
that atupun hamba. Ketiga-tiga golongan ini merupakan batu asas rakyat masyarakat
tradisional Thai. Walaubagaimanapun ,golongan sangha juga memainkan peranan
yang penting dalam system feudal ini.
Kesimpulannya , abad ke-19 dan 20
memperlihatkan satu perkembangan menarik dalam sejarah system feudal di
Asia.sejak sekian lama ,ia telah melaksanakan dan menerima system feudal
sebagai sebahagian daripada system social mereka. Peranan pembesar wilayah
mempunyai pengaruh yang sangat besar meskipun kebanyakkan negara meletakkan
raja atau maharaja sebagai yang tertinggi. Walaubagaimanapun ,kesan daripada
perubahan-perubahan yang berlaku abad ke-19 dan ke-20 menyebabkan system feudal
menerima tekanan yang cukup hebat.
No comments:
Post a Comment